در دنیای طبیعت میوههای بسیاری وجود دارند که هرکدام ویژگی خاص خود را دارند. اما در میان آنها، میوهای به نام دورین (Durian) بیشتر از همه جلب توجه میکند. این میوه که بومی کشورهای جنوب شرق آسیا مانند مالزی، اندونیزیا و تایلند است، به دلیل ظاهر، طعم و بوی خاص خود، لقب پادشاه میوهها را به دست آورده است.
دورین میوهای نسبتاً بزرگ با پوستهای ضخیم و پر از خارهای تیز است. اندازه آن میتواند به اندازه یک توپ فوتبال برسد و وزنش گاهی بیشتر از ۲ کیلوگرم است. همین ظاهر متفاوت سبب میشود که از دور هم جلب توجه کند.
یکی از شگفتیهای این میوه، بوی خاص و بسیار تند آن است. برای بسیاری از افراد این بو ناخوشایند و زننده است تا جایی که در بعضی کشورها، حمل این میوه در هوتلها و وسایل نقلیه عمومی ممنوع شده است. با این حال کسانی که به طعم آن علاقهمندند، باور دارند که ارزش تحمل بوی آن را دارد.
برخلاف بوی تند، گوشت درونی دورین نرم، خامهای و شیرین است. بعضی افراد طعم آن را ترکیبی از بستنی، پیاز سرخ شده و بادام توصیف میکنند! همین تضاد میان بو و طعم باعث شده است که افراد یا به شدت عاشق این میوه شوند یا از آن متنفر باشند.
میوه دورین فقط عجیب و غریب نیست، بلکه بسیار مغذی هم است. این میوه سرشار از:
ویتامین C (برای تقویت سیستم ایمنی)
فیبر (برای سلامت دستگاه گوارش)
آنتیاکسیدانها (برای مبارزه با رادیکالهای آزاد و پیری زودرس)
مواد معدنی مانند پتاسیم و منیزیم (مفید برای قلب و عضلات)
به همین دلیل در بسیاری از کشورهای آسیایی از دورین بهعنوان یک منبع انرژی و حتی داروی سنتی استفاده میشود.
میوه دورین نمادی از شگفتیهای طبیعت است. میوهای که ظاهر خاردار، بوی زننده و طعم شیرین و خاصش، آن را به یکی از عجیبترین میوههای دنیا تبدیل کرده است. شاید برای بسیاری عجیب باشد که چرا بعضی مردم حاضرند بوی ناخوشایندش را تحمل کنند، اما حقیقت این است که همین تضاد باعث شده دورین جایگاهی ویژه در فرهنگ و خوراک مردم جنوب شرق آسیا داشته باشد.